Rond oud en nieuw bedacht ik mij om een gedicht te schrijven. Toen ik het af had, dacht ik: neh... Waarschijnlijk omdat ik bij het schrijven zelf te veel nadacht. Ik stopte ermee een tijd lang totdat ik weer the feeling had. Ik probeerde het weer, maar dit keer zonder het echt te hard te proberen. En binnen een minuut stond het op papier. Het was goed. Later kwamen er wat meer poëzie dingetjes bij.
Laat ik er eens een met de wereld delen, shall we?
Ik heb je altijd gekend
met lange blonde haren
Je knipte het amper
Het bleef zoals jij het wilde
Het werd zelfs
steeds een beetje langer
Mensen mochten je
omdat jij niemand mocht
Je dacht dat je alles al wist
en dat maakte je zo dom
Luisteren deed je niet
alleen naar jouw eigen leugens
Je spuugde in het gezicht
van het geluk
Met je ó-zo-duidelijke andere mening
smeekte je op je knieën
om de aandacht
Jouw depressie zat vast
als een keten
om mijn geschaafde enkels
En je haren bleven groeien
en ik smeekte je het zo vaak te knippen
Iedereen zag
de glans in jouw haren
Maar door de tijd
die was verstreken
zag ik in elke haar
de glans niet meer
Ik probeerde zo hard
En jij lachte, spuugde en huilde
Ik troostte je niet meer
En alles
wat ik, jij
wat wij samen
Ging de deur in één klap dicht
Als ik terugdenk
voel ik liefde
vreugde
maar ook
veel verdriet en pijn
Als een zacht brandend kaarsje
waar ik mij
niet meer
aan wil branden
PS - Nu snap ik waarom al jouw 'gedichten' over 1 iemand gaan.
Het was mijn gehate liefde en het inspireerde me. Bedankt.
Dat was 'm.
- Puppet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten