Hallo Jumbo! Doei Jumbo!

Beste kassachef,

Misschien bent u aardig, misschien bent u wel een kreng. Jammer genoeg kan ik dat niet weten, want ik heb u nooit in levende lijve gesproken. U heeft mij met de kerst, klaarblijkelijk, een keer gezien en in de gaten gehouden en dat was onze eerste "ontmoeting".



Ik werkte een half jaar bij de Jumbo. Eerst bij brood, daarna bij de kassa. Tijdens mijn eerste half jaar, het eerste half jaar met mijn eerste baantje, is de jumbo overgenomen van Maripaan naar Jumbo Supermarkten. Veel gedoe. Leidinggevenden werden ontslagen en verplaatst en toen kwam u. Samen met wat andere nieuwe mensen.

De laatste periode was het erg druk voor mij: verjaardag, basketbalwedstrijden en de uitwisseling naar Italië. Waar ik trouwens keurig ver van tevoren vrij voor had gevraagd, maar door die overgang van Maripaan naar Jumbo Supermarkten, is dat zeer triest allemaal fout gegaan. Gelukkig had ik alles helemaal zelf opgelost en voor alle vervanging geregeld. Niet dat dat erg moeilijk was. Ik werd per slot van rekening toch maar één keer per week ingepland.

Voor de rest ging alles prima. Ik werkte op elke zaterdagochtend van 8.00 tot 13.30 en op 2 of 3 minuutjes na was ik, vond ik zelf, altijd keurig op tijd. Ik hoefde toch niemand over te nemen, want ik startte met openingstijd. Dus in plaats van 7.55 was ik er vaak om 7.57 op de afdeling. Oeps?

Ik vond mijn werk erg leuk. Niet om mijn collega's, niet om de altijd o-zo-gezellige sfeer in de o-zo-gezellige warme winkel, maar gewoon om het contact met de klanten. Mensen wat vrolijker maken. Dat vond ik altijd het leukst. Sommige kwamen altijd rond dezelfde tijd bij mij aan dezelfde kassa en zeiden ook vaak altijd hetzelfde, wat ik erg grappig vond. Sommige waren wat norser en dat onthield ik zodat ik juist wel of niet naar koopzegeltjes moest vragen. Ik keek de klanten aan en deed mijn best voor hen, want daardoor vond ik mijn stomme bijbaantje niet zo stom meer.

Mijn lievelingsklant was een kleine, wat oudere, blonde dame die altijd met een grote rieten mand boodschappen kwam doen. En altijd kocht ze hetzelfde: een niet-gesneden dubbeldonker ovenbrood. Ze was altijd vrolijk en erg druk druk druk. Achter alles zei ze: "..hoor". "Ja,hoor. Nee, hoor. Ja, hoor, ja. Jij ook, hoor. Dag, hoor, meid. Dag!"

Op een dag moest ik weer vervanging zoeken. Een hele week zat ik in de stress, want niemand reageerde op mijn verzoek van overname. Uiteindelijk wou een collega van de broodafdeling, ik herhaal: de broodafdeling, mij helpen en wilde graag uurtjes met mij ruilen. Door haar kon ik toch nog mee naar de basketbalwedstrijd om mijn team te steunen. Dus zij werkte voor mij 's ochtends achter de kassa en ik voor haar 's avonds op de broodafdeling.

Ik was gewoon de dingen aan het doen die ik hoorde te doen. Beetje opruimen; niet te netjes, niet te slordig. Gewoon de dingen die belangrijk waren. Ik was toch aan het invallen. Plotseling werd ik door de nieuwe bedrijfsleider naar het emballagehok geroepen. Ik liep braaf achter hem aan. Misschien moest ik wat extra's doen ofzo, dacht ik. Nee, ik zat fout. Meneer zei: "Ik moest van de kassachef zeggen dat je contract niet verlengd wordt." En ik moest mijn werk van die avond nog afmaken ook.

Geen waarschuwing gehad. Nooit. Dat snap ik eigenlijk niet. U had mijn nummer. Waarom belde u mij niet? Te druk met carriere maken bij de Jumbo, mevrouw? Had u niet gewoon even de telefoon kunnen pakken en kunnen zeggen wat u dan niet beviel aan mij? Zou dat zo veel moeite zijn geweest? U heeft mij maar één keer gezien, niet eens gesproken. Wat dacht u? "O, die meid komt net wat minuutjes te laat en verder heb ik haar niet echt gezien, hoor niet echt veel over haar van collega's, dus ze zal wel een probleemgeval zijn." Mooi niet, miss Supermarkt. U had het helemaal fout. Ik deed gewoon mijn werk. Meer niet. En ik deed het nog goed ook.

Nee, ik had geen band met collega's. In de kantine volgde ik nooit de gesprekken. Ze praatten te plat of ze hadden het gewoon over de meest domste dingen die ik niet eens wilde volgen. Ze waren allemaal stuk voor stuk bezig met hun image en om zo goed mogelijk, zo 'cool' mogelijk over te komen bij de collega's, dus leidinggevenden en dus de werkgever.

Toen besefte ik: je moet erbij horen. Het is vriendjespolitiek.

O ja, en u, mevrouw Kassachef, nog heel veel succes met uw carriere als kassachef. Maak er wat van, hè!

Met een niet-vriendelijke groet,

-Puppet